W dwudziestoleciu międzywojennym marianie z polskiej prowincji nie posiadali własnego domu studiów. Seminarzyści mieszkali na warszawskich Bielanach, a na zajęcia dojeżdżali na Krakowskie Przedmieście do Seminarium Metropolitalnego.
Taka sytuacja utrzymywała się aż do wybuchu II Wojny Światowej. W 1942 r., w domu zakonnym w Warszawie na Pradze zostało otworzone konspiracyjne studium, które jednocześnie stało się pierwszym seminarium w historii polskiej prowincji odnowionego Zgromadzenia. Do działalności konspiracyjnej marianie zostali zmuszeni przez niemieckie władze okupacyjne, które zakazały przyjmowania kleryków do seminariów.
W przeddzień wybuchu Powstania Warszawskiego mariańscy seminarzyści przebywali na Bielanach. Podczas powstania zmuszeni byli uciekać poza stolicę i korzystać z gościnności franciszkanów konwentualnych w Niepokalanowie, gdzie kontynuowali swoją naukę w tamtejszym seminarium zakonnym. W okresie powojennym marianie korzystali z gościnności seminariów diecezjalnych we Włocławku i Siedlcach.
Zupełnie nowy rozdział w formacji zapoczątkowała myśl o założeniu placówki w Lublinie, w sąsiedztwie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego – najpoważniejszego wówczas kościelnego ośrodka akademickiego w całej Europie środkowo-wschodniej. Pierwotnie seminarium mieściło się przy ul. Weteranów, w centralnej części miasta. Trudności jakich seminarium doznawało ze strony ówczesnej władzy komunistycznej, co głównie wiązało się z brakiem zgody na rozbudowę domu, zmusiło prowincję do przeniesienia się w inną część Lublina.
Seminarium znalazło swoją nową lokalizację przy ul. Bazylianówka. Dom zakonny pw. Nawrócenia św. Pawła został erygowany w 1970 r. W 1977 r. powstał tam gmach nowego seminarium, któremu nadano nazwę Mariańskiego Domu Studiów. W 1989 r. utworzono przy nim własne studium dydaktyczne z kadrą profesorską wywodzącą się zarówno z pracowników naukowych KUL, jak też z samych marianów.
Rok akademicki 2009/2010 był ostatnim rokiem funkcjonowania tegoż studium w pełnym wymiarze. Wyższe Seminarium Duchowne Księży Marianów stało się częścią Wydziału Teologii KUL. Natomiast od 2010 r. klerycy udają się na wykłady do Wyższego Metropolitarnego Seminarium Duchownego w Lublinie.
Taka sytuacja utrzymywała się aż do wybuchu II Wojny Światowej. W 1942 r., w domu zakonnym w Warszawie na Pradze zostało otworzone konspiracyjne studium, które jednocześnie stało się pierwszym seminarium w historii polskiej prowincji odnowionego Zgromadzenia. Do działalności konspiracyjnej marianie zostali zmuszeni przez niemieckie władze okupacyjne, które zakazały przyjmowania kleryków do seminariów.
W przeddzień wybuchu Powstania Warszawskiego mariańscy seminarzyści przebywali na Bielanach. Podczas powstania zmuszeni byli uciekać poza stolicę i korzystać z gościnności franciszkanów konwentualnych w Niepokalanowie, gdzie kontynuowali swoją naukę w tamtejszym seminarium zakonnym. W okresie powojennym marianie korzystali z gościnności seminariów diecezjalnych we Włocławku i Siedlcach.
Zupełnie nowy rozdział w formacji zapoczątkowała myśl o założeniu placówki w Lublinie, w sąsiedztwie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego – najpoważniejszego wówczas kościelnego ośrodka akademickiego w całej Europie środkowo-wschodniej. Pierwotnie seminarium mieściło się przy ul. Weteranów, w centralnej części miasta. Trudności jakich seminarium doznawało ze strony ówczesnej władzy komunistycznej, co głównie wiązało się z brakiem zgody na rozbudowę domu, zmusiło prowincję do przeniesienia się w inną część Lublina.
Seminarium znalazło swoją nową lokalizację przy ul. Bazylianówka. Dom zakonny pw. Nawrócenia św. Pawła został erygowany w 1970 r. W 1977 r. powstał tam gmach nowego seminarium, któremu nadano nazwę Mariańskiego Domu Studiów. W 1989 r. utworzono przy nim własne studium dydaktyczne z kadrą profesorską wywodzącą się zarówno z pracowników naukowych KUL, jak też z samych marianów.
Rok akademicki 2009/2010 był ostatnim rokiem funkcjonowania tegoż studium w pełnym wymiarze. Wyższe Seminarium Duchowne Księży Marianów stało się częścią Wydziału Teologii KUL. Natomiast od 2010 r. klerycy udają się na wykłady do Wyższego Metropolitarnego Seminarium Duchownego w Lublinie.